Cel: Aktywność fizyczna jest jednym z ważniejszych elementów pomagających utrzymać dobrostan psychofizyczny. Jednak u niektórych osób nabiera cech dysfunkcjonalnych, prowadząc niekiedy do dysmorfii mięśniowej. Celem badań była próba odpowiedzi na pytanie o to, czy i w jakim zakresie mężczyźni ćwiczący na siłowni prezentują objawy dysmorfii mięśniowej. Materiał i metoda: Przeprowadzono badanie w zamkniętym systemie badań ankietowych skierowane do mężczyzn ćwiczących. Badani oceniali m.in. poziom zadowolenia ze swego ciała, motywację do ćwiczeń czy emocje odczuwane podczas ich wykonywania. Wykorzystano także „Siatkę wizerunków kulturysty” (Hildebrandt et al., 2004) oraz badano objawy dysmorfii mięśniowej. Pełne dane uzyskano od 108 mężczyzn. Wyniki: Analiza danych pozwoliła na wyodrębnienie trzech grup: do pierwszej należą mężczyźni o przeciętnym poziomie nasilenia objawów dysmorfii mięśniowej i przeciętnym poziomie zadowolenia z ciała (n = 55; 50,93% całej grupy). Drugą tworzą mężczyźni o niskim poziomie nasilenia objawów i wyższym niż u pozostałych poziomie zadowolenia z ciała (n = 31; 28,7%). W skład trzeciej grupy wchodzą mężczyźni o wyższym nasileniu objawów i niższym poziomie zadowolenia z ciała (n = 22; 20,37%) – można uznać, że te osoby prezentują wysokie ryzyko rozwoju dysmorfii mięśniowej. Główne różnice między mężczyznami tworzącymi poszczególne grupy dotyczą przeżywanych emocji negatywnych. Mężczyźni z grupy trzeciej w porównaniu z osobami z pozostałych typów odczuwają więcej agresji i złości. Z kolei w stosunku do osób z typu drugiego noszą w sobie także więcej smutku. W porównaniu z tą grupą bardziej nasilony jest też motyw konkurowania z innymi jako powód ćwiczeń. Wnioski: Grupa osób ćwiczących na siłowni jest heterogeniczna – około 1/5 mężczyzn prezentuje wysokie ryzyko wystąpienia dysmorfii mięśniowej i może przejawiać objawy zaburzenia. Z kolei znacząca większość przedstawicieli tej grupy prezentuje niskie lub przeciętne ryzyko rozwoju zaburzenia.