Cukrzyca typu 1 i zaburzenia odżywiania, zwłaszcza anoreksja i bulimia, coraz częściej występują u dzieci i młodzieży. Współwystępowanie tych schorzeń stanowi wyzwanie zarówno diagnostyczne, jak i terapeutyczne. Koncentracja na jedzeniu, jego jakości i ilości jest jednym z podstawowych elementów leczenia cukrzycy, ale jednocześnie jednym z integralnych elementów zaburzeń odżywiania. W artykule przedstawiono dwa przypadki pacjentów z cukrzycą typu 1, u których rozwinęły się zaburzenia odżywiania. W pierwszym przypadku przyczyną była obawa przed przybraniem masy ciała po rozpoczęciu insulinoterapii. W drugim anoreksja rozwijała się niezależnie od rozpoznania cukrzycy, ale jej rozwój maskowany był jako próba poprawy kontroli glikemii. Autorki omawiają również potrzebę współpracy zespołu diabetologicznego z zespołem psychiatrycznym. Dodatkowo przedstawiono sposoby unikania przyrostu masy ciała, charakterystyczne dla pacjentów cukrzycowych.